Nederlands

The story...Marmotte Alpes 2018 #nekstitcyclingteam

in Nieuws
Nieuws

Nekst IT Cycling Report

De Marmotte Alpes 2018, een editie die het Nekst IT Cycling Team niet snel zal vergeten. In niets te vergelijken met onze ervaringen van vorig jaar…een battle met jezelf en met de elementen, in dit geval vooral de hitte. Het heeft even geduurd…bij deze wordt het wachten beloond:) en kun je zowel mee afzien als meegenieten in dit verslag van onze Marmotte avonturen.

Om te kunnen acclimatiseren, fietsen en genieten van al het moois in de omgeving en het Marmotte dorp (dikke fietsen, kwijlende wielrenners) was het team de week voor de Marmotte al neergestreken in een tof appartement boven op de Alpe d’Huez. Het is elke keer weer wonderlijk om te zien en te ervaren wat het fenomeen bergen voor invloed heeft op #cyclingaddicts. Zodra tijdens de reis de eerste serieuze bergen in zicht komen, lijkt er op hetzelfde moment een speciaal stofje los te komen in het brein van wielrenners. Ogen gaan wijder open, bloed begin harder te stromen, adrenaline verspreidt zich door het lichaam, de benen worden onrustig en we zitten stuiterend in de auto. Wanneer we uiteindelijk aan de voet van de Alpe d’Huez de weg naar boven opdraaien en de eerste indrukwekkend steile kilometers vanuit de auto zien en voelen juicht de een van blijdschap en ongeduld en wordt de ander stiller met de vraag hoeveel pijn deze indrukwekkende berg dit jaar zal gaan doen.

Na vijf dagen met diverse trainingsritjes, meerdere materiaalchecks en finetuning, het eten van liters kwark, kilo’s pasta, rijst, groenten en een stapel pannenkoeken als ontbijt zijn we er zondagochtend 8 juli in de veel te vroege ochtend klaar voor. Ook dit jaar zullen we vanuit verschillende startvakken tussen zeven en acht uur vertrekken, dus vanaf 06:00 uur trekt een ieder z’n eigen plan en wensen we elkaar veel plezier, een veilige tocht en zullen we pas bij de finish weer herenigd worden. Waar we vorig jaar op pad gingen met windstopper, windjack, lange handschoenen enz., was dat dit jaar totaal niet aan de orde. Een windstopper en voor de zekerheid armstukken mee voor de afdaling, dat moest genoeg zijn. Het beloofde een warme dag te worden, dus we wisten; blijven eten en blijven drinken.

Dat het warm zou worden bleek een understatement, het werd een bloedhete dag. Het eerste stuk vlak en de beklimming van de Col du Glandon waren heerlijk, frisse ochtendlucht, optrekken van de nevel, de zon die net de gewenste warmte gaf ofwel; de perfecte klimomstandigheden. Daarna was het snel over met de pret en ging zelfs de Col du Telegraphe (toch wel de makkelijkste van de hele dag) al pijn doen. Genoeg blijven eten en drinken bleek ineens een hele opgave te worden. Wanneer het zo heet is, de zon brandt op je huid, je continue druk op je benen hebt en je hartslag in je oren bonst…dan is je eetlust verdwenen en moet je jezelf dwingen om te eten. Drinken kost minder moeite maar schiet er ook teveel bij in wanneer je hier niet alert op blijft.

Na de afdaling van de Col du Glandon en het beklimmen van de Col du Telegraph beginnen we aan de derde berg van de dag, de Col du Galibier. Het voordeel vandaag is dat dit de hoogste Col is en daarmee dus ook meest ‘koele’ hoe hoger je komt. Zoals ieder voordeel z`n nadeel heeft is hier natuurlijk de andere kant van de medaille dat het een lange klim is met steile laatste kilometers. Waar we vorig jaar stonden te bibberen en wegwaaiden op de top van de Galibier is het er nu een aangename twintig graden en staan de militairen van de bevoorrading ons in korte mouwen en met zonnebrillen op te wachten. Eten, drinken, aanvullen en dan genieten van de mooiste en langste afdaling van de dag, wat een cadeau weer! Het is te verleidelijk om in deze afdaling rustig aan te doen, het verstand zegt ‘eet eerst het bord van anderen leeg, ga niet op kop’ en het gevoel zegt…whaaaa...hoe fantastisch is deze afdaling, gas erop!

Dan komt de laatste ravitailleringspost in Le Bourg-d’Oisans in zicht, deze bevindt zich letterlijk onder aan de voet van de Alpe d’Huez. We zijn er bijna, nog maar 13,8 km, 1061 hoogtemeters en 21 bochten te gaan. Maar dan….staat er iemand te wachten in bocht 20. Het is niet de man met de hamer, maar de man met twintig hamers. Het wordt voor een aantal van ons de zwaarste beklimming die we tot nu toe ooit hebben meegemaakt. We komen niet meer vooruit, het lijkt letterlijk alsof het licht ineens uit is gegaan. We zijn bijna allemaal misselijk, de een moet een Dixie opzoeken, de ander moet vier keer stoppen om daarmee overgeven en omvallen te voorkomen. Het is 37 graden, we hebben al 160 km en drie cols in de benen zitten en ondanks alle kennis vooraf hebben we toch niet genoeg kunnen eten en drinken…simpelweg omdat het bij deze temperaturen bijna onmogelijk is om net zoveel in te nemen als je verbruikt. Na een ogenschijnlijk eindeloze beklimming komen we vrijwel allemaal leeg en gesloopt boven op de Alpe. De manier waarop we na de finish van onze fiets afkomen en op de grond gaan zitten lijkt nog het meest op ‘uitgeput ter aarde storten’. De meesten van ons zijn misselijk, kunnen weinig woorden meer uitbrengen en hebben minimaal een half uur en twee blikjes cola nodig om weer enigszins tot leven te komen. Helaas halen we deze keer niet allemaal de finish want om half zes krijgen we een appje van Cees dat hij op dat moment pas boven op top van de Galibier staat en hij vraagt of we hem later willen op komen halen. De Alpe blijkt vandaag een berg te ver en zijn indrukwekkende voorseizoen eist zijn tol.

Wanneer we ons bij de finish weer omhoog hebben gehesen en na een verfrissende douche in de auto stappen om onze Cees op te halen onderaan de Alpe…dan weten we niet wat we zien. Het lijkt een surrealistisch schouwspel, vele wielrenners die lopend of bijna kruipend naar boven gaan, op schoenen of op sokken. Mensen die hun maag legen aan de kant van de weg, die volledig gesloopt en met holle ogen in de berm liggen of zitten…starend in het niets. Het doet letterlijk pijn om deze uitputting bij onze mede Marmotte gangers te zien…het lijkt op een bizar slagveld…we beseffen tegelijkertijd hoe goed we er toch ondanks al onze eigen uitdagingen doorheen zijn gekomen.
IMG_6964-check.jpg
Zoals ieder jaar kun je bij de Marmotte afhankelijk van geslacht, leeftijd en eindtijd een medaille behalen. De prijzenkast van het Nekst IT Cycling Team editie 2019 (v.l.n.r.): Vincent Steur: Zilver, Cees Spek: #held, AnneMarie Pieterse: Goud, Jeroen Wijnhof: Zilver, Twan van Soest: Zilver, Robert Kuyper (niet op de foto): Goud!

Dan de vraag: what is Nekst? Zeiden we het eerste uur na de finish nog in koor; dit nooit meer….zo zeggen we ’s avonds tijdens het diner (waarbij we door de vermoeidheid vrijwel geen hap meer door ons keel krijgen) dat er volgend jaar misschien toch maar wel een herkansing plaats moet vinden:). De Marmotte Alpes hebben we inmiddels twee of drie keer gereden dus het is tijd voor aanvullende en nieuwe avonturen. Om te beginnen met de Marmotte Pyrenees die dit jaar voor de derde keer werd georganiseerd. Eind augustus hebben AnneMarie en Pascal deze Gran Fondo gereden in het kader van vooronderzoek voor het Nekst IT Cycling Team seizoen 2019. Stay tuned…en lees in onze volgende blog hun #nekstitcyclingreport van de Marmotte Pyrenees waarin niet vier maar vijf legendarische Cols en nog meer hoogtemeters overwonnen moesten worden...
#whatsnekst #whosnekst #cyclingexcellence